رضا بیگدلو؛ زینب احمدوند
چکیده
ورود مدرنیته و فرهنگ نوین اروپایی به جامعۀ ایرانی در ساختارهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی تأثیراتی بر جای گذاشت و این ساختارها را دستخوش تغییر و دگرگونی کرد. بخش بزرگی از این تغییرات در حوزه‌های ...
بیشتر
ورود مدرنیته و فرهنگ نوین اروپایی به جامعۀ ایرانی در ساختارهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی تأثیراتی بر جای گذاشت و این ساختارها را دستخوش تغییر و دگرگونی کرد. بخش بزرگی از این تغییرات در حوزه‌های اجتماعی و فرهنگی و بهویژه در سبک زندگی و آداب و رسوم معاشرتی جامعۀ ایرانی روی داد. یکی از این وجوه آداب احوالپرسی و بهویژه نماد دست دادن بود. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی ـ تحلیلی بر آن است به این پرسش پاسخ دهد که دست دادن به عنوان نمادی از احوالپرسی و تعاملات انسانی به شیوۀ مدرن و «سبک فرنگی» از چه زمانی در جامعۀ ایرانی رواج یافت و چه دلالتهایی را به همراه آورد؟ یافتههای پژوهش حاضر نشان میدهد که به دنبال تعاملات فرهنگی با اروپاییان و رواج فرهنگ و آداب غربی، دست دادن به سبک فرنگی از عهد ناصری در ایران رایج گردید و در شیوه و کیفیت دست دادن و دلالتهای مفهومی و معنایی آن دگرگونیهای مهمی رخ داد. در مفهوم جدید، دست دادن به کنشی عام تبدیل شد و از موقعیتها و اشخاص و مناسبتهای خاص به سطح اجتماعی عامتری راه یافت.
